برشي از رمان آدم‌های معمولی:

این اولین‌باری نیست که ماریان با خود فکر می‌کند که ظالم بودن فقط به قربانی آسیب نمی‌رساند؛ بلکه زندگی خود ظالم هم تا ابد تحت تأثیر قرار می‌گیرد، شاید حتی عمیق‌تر و دردناک‌تر.
وقتی فرد ظالمی قلدری می‌کند و تو این‌وسط نقشِ قربانی را داشته باشی هیچ وقت چیز به دردبخوری در مورد خودت یاد نمی گیری؛ اما وقتی‌که با قلدر بازی به‌کسی ظلم می‌کنی و روزگار‌ش را سیاه می‌کنی؛ تازه درسی را یاد میگیری که تا ابد فراموش نخواهی کرد …
کانل عصبی و شرمزده‌است.
رابطه‌اش با ماریان نتیجه‌ای جز بدبختی و سردرگمی ‌ نداشته است.
کانل نمی‌تواند به ماریان کمک کند. صرف‌نظر از هرکاری که انجام می‌دهد ماریان یک‌چیز ترسناک؛ یک‌پوچی عظیم در خندقِ وجودی‌اش دارد . مثل این‌است که منتظربایستی تا آسانسور بالا بیاید و وقتی در باز شد؛ آسانسوري نباشد و زير پايت خالي شود. همان‌قدر تاريك همان‌قدر وحشتناک روی دور تکرار تا ابد.
ماريان در وجودش، یک‌غریزه‌ی ابتدائی کم دارد. غریزه‌ی دفاع از نفس یا حفاظت از خود.
و همین غریزه‌ی ابتدائی‌است که باعث می‌شود دیگر آدم‌ها را درک کرد.
وقتی کسی را هل می‌دهی توقع داری مقاومت کند و پایش را سفت کند و تو را هل دهد.
تو توقع داری طرف مقابل به تمام فرصت‌ها برای دفاع از نفس‌اش دو دستی بچسبد… و اگر خلاف این‌صورت بگیرد؛ به یک‌باره همه‌چیز دوروبرت ریزش می‌کند.
علی رغم این‌دانسته‌ها، کانل حاضر است جلوی پای ماریان دراز بکشد و هرلحظه‌ای که ماریان بخواهد برای او بمیرد.
و این‌جان‌فشانی کردن برای ماریان؛ تنها و تنها مسئله‌ای‌است که کانل از آن‌مطمئن است.
و از قضا همین‌مسئله است که از کانل انسان ارزشمندی می‌سازد.